YABANCİ

Yıllar sonra geldim Diyarbekir’e,

Baxtım ki gördığım yüzler yabanci.

Arjin kardaşımi aldım yanıma,

Dedi abe görme, her şey yabanci.

Önce Suriçi’ne gidağın dedım,

Baxtıx ki esnafi yoli yabanci.

Yürüdıx, yol aldıx Balıxçilara,

Gördüx ki sağiyla soli yabanci.

Her makam flankes falanla dolmiş,

Çoği da kendine bir köşe kapmiş,

Olan gene mazlum, fakire olmiş,

Kalem dilekçeye kırgın, yabanci.

Aslanli çeşmeyi aradi gözüm,

Yoxti yerınde de, bu muydi çözüm?

Kime ax edeyım, tükendi sözüm?

Küçesi mahleye kalmiş yabanci.

Gelenler gidenler vermişler zarar,

Şehrımde kimseden görmemiş yarar,

Evıme getmağa mecal ne arar?

Tabibi xesteyi, görır yabanci.

Mazi kapisıni hasretle çaldım,

Sandım ki bi anlıx rüyaya daldım,

Anladım, dersımi çox eyi aldım,

Şarkısi, Türküsi, dile yabanci.

Çalğıci bılmeden çalar halay’i,

Kazanci mi kaldı yapsın kalay’i?

Tıfıla laf ettım buldım belayi,

Terbiye namusa, ar’a yabanci.

Bir şerbet içtıxte tat alamadıx,

Ayranda nağneyle, köpük bulmadıx,

Salça ekmek bulsax gene doyardıx,

Lezzeti sahanda tümden yabanci.

Amed’ın tarumar ahvali, hali,

Sanki lal olmişda, ses etmez dili,

Kan ağli geçmişe, bekes Hevsel’i

Demır’Diyarbekirde kalmiş yabanci.

Şeyhmus DEMİR