Amed, Yanık Şivan ve 100 Eşkiya...
Sırtlarda keskin pusatlar...
Bir gece kurt postlarına büründüler. Bu dalış kuzulara değildi.
Bu dalış çakallara, sırtlanlaraydı...
Zalimler aşiretinden başı çeken kim varsa, aileleri ortadan kaldıran alçakları kökünden söküp çıkardı.
Azgınlar aşireti kırk yıl düşünse aklına getirmezdi bunu...
Rahatça zulme ve bedel ödememeye öyle alışmışlar ki...

Yiğitlerin intikamını hiç düşünmediler bile...
Karıncayı incitmeyen Amed zalimlerin hiçbirine acımadı.
Vatanında kahraman oldu. Ama farkında mıydı? Bağrı ateş bahçesi...
Bir gecede soyunu kuruttu foseptiğin... Eli kanlı katil olan 1000 adiyi indirdiler.
O günden sonra memleketinden göçtü Amed...
Dağlara çekildi. Fidanlar dikti.
Adına denbejler yakıldı.
Leyladan geçti.
Leylayı ihsan eden...
Mevlaya ulaşmak için çabaladı.
Bazen mezarına inerdi sevdiğinin... Çobanlar görürmüş...
Çiçekler ekermiş...
Unutma... Nice kavuşamayan iyiler yeryüzünde...
Bir gün kavuşabilir maverada...
Rabbi onlardan razıysa eğer...
En çok Allah Teâlâyı sevmeli... Allah için sevmeli... Allah için sevilmeli...
Bize bizi dahi O verdi. Leylalar ihsanından bir katre...
Sevdaluklar helal dairesinde akmalı şelaleler gibi...
Aşkı ve aşıkları, güzü ve güzelliği yaratan düşün ne güzeldir.
Dicle nehrinde hala bazen çocuklar cam şişeleri keşfeder içinde kağıt olan...
Kağıttan gemiler bırakırlar nehre beraber yüzsünler diye...