Eylül ismi birçok dilde ve kültürde benzer anlamlarda kullanılmaktadır. Akadça hasat festivali ve bu festivalin yapıldığı ayı ifade eder.( Akadça' da Elûnu şeklinde geçer)

Eylül kelimesi kimi kaynaklara göre de Süryanice’ den geldiği belirtilir. Kökeni nereden gelirse gelsin bir bitişi ve aynı zamanda yeni bir başlangıcı ifade ettiğini söylemek yerinde olur.

Eylül ayı mevsim döngüsünün ilk ayıdır. Tıpkı Mart ayı gibi yeni bir başlangıcı işaret eder. Fakat burada biri hüzünlü bir ayrılığı hissettirirken diğeri yeni bir yaşamın müjdesini verir bize. Ama her ikisinin de ortak paydası radikal bir değişimi sembolize etmeleridir.

Eylül, Mezopotamya’nın kadim halklarından olan Süryani kültüründe üzüm hasadının yapıldığı, üzümün her aşamasının yaşandığı ay olarak nitelendirilir. Eylül kelimesi Süryanice'de Aylul olarak geçer ve Türkçe'ye bu dilden geçtiği savunulur.

Eylül ayı, yeşilin sarıya çalmaya başladığı döneme naif hazırlıktır. Kış telaşının başladığı, kışa hazırlıkların amansızca yapıldığı, mahrur hislerin harmanlanmaya başladığı aydır. Bir yaprağın dalından kopup yere doğru süzülerek ait olduğu dalı terk etmesi, tıpkı aşıkların ayrılırken gözlerinden akan bir damla göz yaşı gibidir.

Seni Eylül ayında terk edip,

Mart ayında tekrar buluncaya kadar,

Hoşça kal yüreğimin sararan yaprağı

Ve sen biliyorum baharda yine yeşereceksin…

Aşıkların hüzünlü ayrılığının ayı olduğu söylenir Eylül ayı için. Çokça şiirler yazılmıştır hüzne ve ayrılıklara. Bir veda şarkısıdır notaları acıya çalan, dinledikçe derinlerde durgunlaştığımız, iç sesimize kapıldığımız. Eylüli düşlerle hüzünlü tatlarda demlenir, umut ile umutsuzluk arasında saf tutarız. Hayallerimize, heyecanlarımıza virgül atarız sarı sıcak tonlarda. Hüznün hazla buluştuğu, acının şiirleştiği ayın adıdır Eylül…

Ve ben yapraklarını döküyorken şimdi Eylül diyorsun, tamda orada başlıyor ayrılık...(Ahmet Telli)