Diyarbakır, tarihiyle, kültürüyle ve nüfusuyla her geçen gün büyüyen, 2 milyona yaklaşan dev bir metropol. Ancak şehrin bu görkemli büyümesinin yanında, her gün binlerce vatandaşın mecburiyetten katlandığı sessiz bir kriz var: Toplu taşıma araçlarının içler acısı hali.

Bir şehrin medeniyet seviyesi, binalarının yüksekliğiyle değil; vatandaşına sunduğu kamu hizmetinin kalitesiyle ölçülür. Maalesef Diyarbakır sokaklarında hizmet veren özel halk otobüsleri ve özellikle dolmuşlar, bu konuda sınıfta kalmış durumda.

Sabah işe giderken ya da akşam yorgun argın eve dönerken bindiğimiz o araçlardaki manzarayı hepimiz biliyoruz: Rengi kirden tanınmaz hale gelmiş koltuklar, yırtılmış döşemeler, aracın içine sinmiş ağır ve havasız koku...

Bu durum sadece "göz zevkini bozan" estetik bir sorun değildir. Bu, doğrudan halk sağlığını tehdit eden ciddi bir tehlikedir.

Toplu taşıma araçları zaten doğası gereği virüs ve bakterilerin en hızlı yayıldığı yerlerdir. Ancak yıllardır temizlenmemiş, kumaşına kir işlemiş o koltuklar, adeta bir mikrop yuvasına dönüşmüş durumda. O koltuklara oturmak zorunda kalan vatandaş, evine sadece ekmek değil; ne yazık ki mikrop da taşıyor.

Diyarbakır halkı, toplu taşımanın bir lüks olmadığını biliyor. Vatandaşın talebi çok net ve insani: Temiz bir koltukta, mikrop kapma korkusu yaşamadan seyahat etmek.

Parasini ödeyip bindiği araçta, kıyafetinin kirlenmesinden ya da hastalık kapmaktan korkmak, bu devirde kabul edilebilir bir durum değildir. Bu bakımsızlığın ve hijyen eksikliğinin sürmesi, denetim mekanizmasının yetersizliğinden güç alıyor.

Bu sorunu çözmek atomu parçalamak kadar zor değil. Sadece biraz irade ve sıkı denetim gerekiyor.

Belediyenin ilgili birimleri sadece ruhsat ve evrak kontrolü yapmamalı; araçların iç temizliğini ve döşemelerini de denetlemelidir.

Koltuğu yırtık, içi temizlenmemiş, hijyen standartlarına uymayan araçlara "dur" denilmeli ve temizlenene kadar trafiğe çıkış izni verilmemelidir.

Araç sahiplerine belirli periyotlarla profesyonel dezenfeksiyon yapma zorunluluğu getirilmelidir.

Diyarbakır halkı, "Buna da şükür" denilerek kendisine reva görülen bu kirli ulaşım tablosunu hak etmiyor. İnsan sağlığını hiçe sayan bu görüntüler kader değil, ihmaldir. Yetkililerin bu sessiz çığlığı duyup, halkın sağlığını koruyacak adımları atması artık bir tercih değil, zorunluluktur.