Amedspor bu sezona parolasını net koyarak başladı: Şampiyonluk. Kadroya bakıldığında teknik açıdan bu hedefin mümkün olduğu konusunda otoriteler hemfikir. Ancak futbolun yalnızca kadro mühendisliğiyle açıklanamayacağını da unutmamak gerekir.

İki sezon önceki şampiyonluğu hatırlayalım. O günlerde Diyarbakır’ın bütün bileşenleri yan yana gelmişti. Şehrin caddeleri, kahveleri, okulları, STK’ları Amedspor etrafında kenetlenmişti. Futbolcuların sahadaki emeğini şehirdeki birlik ve beraberlik tamamlamıştı. Şampiyonluk, yalnızca sahada değil, sokakta da kazanılmıştı.

Bugün ise farklı bir tabloyla karşı karşıyayız. Henüz ligin 5. haftasında, oyundan çıkmak istemeyen futbolcular, hocasına tepki gösteren isimler görüyoruz. Yabancı oyuncuların kendi içinde, eski oyuncuların kendi arasında gruplaşma eğilimine girdiğini antrenmanları izleyen herkes fark edebiliyor. Bu tablo bize şunu söylüyor: Diagne, Dia Saba ve Aytaç gibi yıldız futbolcuları transfer etmek tek başına yetmez. Onlara Amedspor’un büyüklüğünün futbocu egolarından daha büyük olduğunu kırıp dökmeden hissettirecek, bütün takımı şampiyonluk yolunda yoldaş yapacak bir bağ kurulmadıkça, bu kadro şampiyonluk yarışında tökezleyebilir.

İşte bu noktada yönetim ve teknik heyete önemli görevler düşüyor. Futbolculara, bireysel egoların üzerinde bir değer olarak Amedspor’un varlığı hissettirilmelidir. Mehmet hocanın tartışmasız biçimde takımın teknik patronu olduğu net şekilde ortaya konmalı, bu mesaj oyunculara âmâsız ve koşulsuz verilmelidir.

Saha dışındaki tablo da en az saha içi kadar önemli. Geçtiğimiz hafta Pendikspor maçında protokol tribününde İl Spor Müdürlüğü ile Diyarbakır Ticaret Odası arasında yaşanan gerginlik, şehrin henüz şampiyonluk yekvücutluğunu yakalayamadığının göstergesiydi.

Son söz: Eğer futbolcular arasındaki bağ, teknik ekibin otoritesi ve şehrin tüm bileşenlerinin birlikteliği sağlanırsa, şampiyonluk sadece mümkün değil, kaçınılmaz olur. Aksi halde elimizde büyük bir kadro olsa bile, parçalanmışlık başarıyı gölgeler.