Amedspor–Pendikspor maçı, takvimde sıradan bir hafta sonu karşılaşması gibi görünebilirdi. Ancak Pazar günü Diyarbakır Stadyumu’nda izlediğimiz şey, basit bir 90 dakikadan çok daha fazlasıydı.

Sahada sadece futbol oynayan değil, kazanmayı kafasına koymuş inatçı bir takım vardı.

Rakip Pendikspor, bu ligin tecrübeli ekiplerinden. Oyunu soğutmayı, rakibi uyutmayı iyi biliyorlar. Ama Amedspor bu tuzağa düşmedi. Maçın başlama düdüğünden itibaren tempoyu belirleyen, oyunu rakip sahaya yıkan taraf yeşil-kırmızılılardı.

Orta sahadaki baskı, kanatların hızı ve top kaybedildiğinde gösterilen reaksiyon, takımın maça ne kadar iyi hazırlandığının kanıtıydı.

Bu sezon Amedspor’da gördüğümüz en önemli fark şu: Disiplin.

Eskiden skor değişince dağılabilen bir yapı varken, şimdi ne yaptığını bilen, panik yapmayan, oyun planına sadık kalan bir takım izliyoruz. Savunmada herkes birbirinin açığını kapatıyor, hücumda herkes sorumluluk alıyor. İşte bu "takım olma" hali, şampiyonluk yolundaki en büyük anahtardır.

Ve tabii ki tribünler... Diyarbakır Stadyumu artık rakipler için sadece bir deplasman değil, baş edilmesi gereken bir atmosfer. Taraftar sadece tezahürat yapmıyor; takımı ne zaman itmesi gerektiğini, ne zaman baskı kuracağını çok iyi biliyor. Bu enerji, oyuncuların yorulduğu anlarda onları yeniden ayağa kaldıran en büyük güç.

Pendikspor karşısındaki oyun, bir karakter beyanıydı. Bu maç bize net olarak şunu gösterdi: Amedspor bu ligde "öylesine" yarışmıyor, zirveye adını yazdırmak istiyor.

Eğer bu sabır, bu disiplin ve bu muhteşem taraftar desteği devam ederse, Diyarbakır’da bu sezon çok büyük hikâyeler yazılır. Bu takım artık inanmış durumda, şimdi tek gereken şey istikrarı korumak.